παιδικά ρούχα VS παιδικά ρούχα

Υπάρχουν παιδικά ρούχα; ναι, ναι, το ξέρω ότι υπάρχουν καταστήματα με ρούχα που απευθύνονται σε ανήλικους, αλλά υπάρχουν παιδικά ρούχα;
Εχθές πήγα να αγοράσω παιδικά ρούχα. Όπως ξέρετε τα παιδιά μεγαλώνουν. Και μαζί μεγαλώνουν νούμερα παπουτσιών, κονταίνουν φόρμες, στενεύουν μπλουζάκια με ρυθμό ανά εξάμηνο ή ακόμη και ανά τρίμηνο. Έτσι πήγα να αγοράσω δυο βερμούδες, παντελόνια δηλαδή πιο πάνω από το γόνατο.

Τα παιδικά ρούχα καλύπτουν πρώτα το σημαντικότερο: να είναι ζεστά ή δροσερά. Εκτός από αυτό όμως, τι σκοπό έχουν τα παιδικά ρούχα;
Ωωω, μην απαντήσετε αμέσως… σκεφτείτε το καλά.
Αν η απάντηση είναι μόνο «όμορφα» τότε μάλλον δεν σκεφτήκατε τα παιδιά αλλά ενήλικες. Τα παιδικά ρούχα, είναι ρούχα για παιχνίδι. ΓΙΑ ΠΑΙΧΝΊΔΙ. Άρα πρέπει να είναι κυρίως άνετα. Τα παιδιά θέλουν να παίζουν, όχι να βγαίνουν για καφέ στην αγορά. Θέλουν να κινούνται συνέχεια! Μπορεί να είναι και όμορφα αρκεί να είναι άνετα και ασφαλή για παιχνίδι.

Καταλαβαίνω ότι πολλοί παράγοντες μας έχουν κάνει, να κάνουμε μικρομέγαλα τα παιδιά. Να θέλουμε να είναι μικροί ενήλικες. Ενήλικες εγκλωβισμένοι σε σώματα παιδιών. Μικρογραφίες του εαυτού μας. Πως γίνεται να παλεύουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, να κάνουμε τις κόρες μας να είναι δυνατές, να μην αφήνουν να τις καθορίζουν από το φύλο, και τους γιους μας να φέρονται στις κόρες μας ως ίσους και ταυτόχρονα να τα ντύνουμε κοριτσίστικα και αγορίστικα, και όχι παιδικά; Τι είναι αυτό που μας κάνει να αποδεχόμαστε μια αγορά παιδικών ρούχων επικεντρωμένη στο sexy κορίτσι και το δραστήριο αγόρι;

Εχθές πήγα να αγοράσω παιδικά ρούχα. Πήγα στην χωριστή ενότητα για αγόρια και ήταν κυρίως βερμούδες, τζιν, φόρμες, μπλουζάκια, πουκάμισα και φούτερ. Πολλά μονόχρωμα, άνετα, μαλακά. Ελάχιστα πολύχρωμα, με σχέδια κλπ. Πήρα μια βερμούδα όπως της φωτογραφίας, και έπειτα πήγα στην ενότητα για τα κορίτσια. Μπλουζάκια στενά (γιατί να είναι άνετα;) και κοντά, σορτσάκια όπως της φωτογραφίας, κολάν, φορέματα, φούστες, παντελόνια κολάν. Ελάχιστα μονόχρωμα, και ελάχιστα άνετα.

 

 

 

-Συγνώμη, μήπως έχετε σορτσάκια για κορίτσια;
-Ναι, φυσικά, εδώ. (μου δείχνει σορτσάκια όπως το κίτρινο)
-Ναι, είναι πολύ κοντά, τα θέλουμε για παιχνίδι.
-Αυτά είναι. Έχουμε μετά κολάν.
-Τα κολάν είναι στενά και είναι μακριά.
-Βερμούδες όπως αυτή έχετε; (και τις δείχνω το πράσινο από το τμήμα των αγοριών)
-Εεεε… όχι.
Πήγα στο αγορίστικο τμήμα και πήρα μια βερμούδα για παιχνίδι. Όχι για αγόρι, ή για κορίτσι, αλλά για ένα παιδί που θέλει να παίξει στα χώματα, να κάνει ποδήλατο, να κάνει τσουλήθρα, να τρέξει.

Ως ενήλικες συζητάμε και διεκδικούμε την ελευθερία να επιλέγουμε το τι θα φορέσουμε και αυτό να μην μας καθορίζει.Προβληματιζόμαστε από τις διακρίσεις μεταξύ γυναικών και αντρών, παλεύουμε να πεταχτούν οι ταμπέλες που αφορούν το φύλο χωρίζοντας σε κατηγορίες: γυναίκες για σεξ, σπίτι, χαζές (αλλιώς αν κάτι δεν ισχύει απο αυτά κακοχαρακτηρίζονται) και άντρες για δουλειά, ανέκφραστοι, δυνατοί (αλλιώς αν κάτι δεν ισχύει δεν ισχύει από αυτά κακοχαρακτηρίζονται) και ταυτόχρονα αφήνουμε τις εταιρίες να βάζουν ταμπέλες στα παιδιά μας.

Τα παιδικά ρούχα είναι για παιδιά. Και τα παιδιά παίζουν με άνετα, όμορφα και πολύχρωμα ρούχα για παιχνίδι.

Αποφάσεις απλές

Πολλές σκέψεις ήθελα να γράψω τον τελευταίο χρόνο. Θεώρησα ότι θα ήταν ίσως χωρίς νόημα. Χιλιάδες/εκατομμύρια μάλλον, blog με διάφορες θεματολογίες, κλπ. Ποιος θα κάτσει να διαβάσει ένα ιστολόγιο με σκέψεις και όχι με πχ προβολή προϊόντων, συνταγές, συμβουλές, κλπ; Τις τελευταίες μέρες όμως σκέφτομαι ότι το να μοιράζεσαι δεν το κάνεις για τους άλλους. Αλλά για σένα. Ακούγεται εγωιστικό, ε; Ίσως. Κάθε τι, μεγάλο ή μικρό που προσφέρουμε σε κάποιον άλλον, παίρνουμε και εμείς.  Και δίνοντας αδειάζουμε. Κάνουμε χώρο για κάτι άλλο ή απλώς φως και χαρά.

Grenfell Tower. Κοιμάσαι ή βλέπεις μια ταινία με τον σύντροφό σου. Τα παιδιά κοιμούνται. Και ξαφνικά μυρίζεις καπνό. Πόσα δευτερόλεπτα περνάνε για να σκεφτείς τι πρέπει να κάνεις; Τι προλαβαίνεις να κάνεις; Τι κάνεις;

Πριν από 20 χρόνια, κυκλοφόρησε η ταινία «Τιτανικός». Την είδα 2 φορές. Μετρημένες. Την πρώτη στο σινεμά που έκλαιγα για περίπου 2 ώρες και μια ακόμη φορά στην τηλεόραση, επίσης έκλαιγα. Από τότε δεν την είδα ξανά. Και ενώ σχετικά αντέχω να βλέπω κάποια δράματα (όχι πολλά, λίγο CSI, κλπ) 2 σκηνές δεν μπορώ να ξεχάσω και είναι ο κύριος λόγος που δεν την έχω ξαναδεί: το ζευγάρι που ήταν αγκαλιασμένοι ενώ ανέβαινε το νερό και την μαμά να κοιμίζει τα παιδιά της περιμένοντας το τέλος.

Τι να σκέφτηκαν οι γονείς που ζούσαν στο Grenfell Tower μόλις μύρισαν καπνό; Να σώσω τα παιδιά. Μητέρες πέταξαν τα παιδιά από τον 6ο, 9ο και ίσως πιο ψηλό όροφο για να τα σώσουν. Τα έστειλαν να πάνε με όσους κατέβαιναν τις σκάλες πιο γρήγορα, που είχαν ακόμη αντοχές και ανάσες να αντέξουν. Πόσοι όμως θα κατάλαβαν ότι δεν υπάρχει ελπίδα; Θα πήραν τα παιδιά αγκαλιά, θα τα νανούρισαν και θα τα κράτησαν σφιχτά μέχρι να κοιμηθούν (από τον καπνό). Για εκείνες τις ώρες θα σκεφτόταν μόνο τις υπέροχες στιγμές και θα προσεύχονταν να υπάρχει ζωή πέρα από το θάνατο ώστε να συνεχίσουν να είναι μαζί.

Πόσες φορές μαλώνουμε με τα παιδιά; στεναχωριόμαστε για πράγματα που μοιάζουν σημαντικά; Πόσο αξίζουν τελικά; Αν ήμασταν ένοικοι στο Grenfell Tower θα σκεφτόμασταν μόνο να αγκαλιαστούμε, να γελάσουμε, να δημιουργήσουμε, να έχουμε ελπίδα και να δεχόμαστε τα πράγματα όπως είναι και όσο μπορούμε να τα αλλάξουμε θετικά.

Εύχομαι όλοι να έχουμε να παίρνουμε αποφάσεις, σχετικές με τα παιδιά, απλές: για τα σχολεία, τις δραστηριότητες, κλπ. Και να τα αγκαλιάζουμε πολύ πολύ συχνά και σφιχτά.

τολμάμε;

Κάποιες μέρες είναι πιο μαύρες από άλλες.
Είναι οι μέρες που αφήνω να με καταβάλουν τα γεγονότα. Τουρκία, Νίκαια και πάλι Τουρκία. Και αυτά που ήδη συνηθίσαμε: πείνα, φτώχεια, εξαθλίωση…
Έπρεπε να μην δω ειδήσεις. Κάπου εκεί νομίζω ότι κάνω το λάθος. Θεωρώ ότι οι δημοσιογράφοι θα έχουν γίνει πιο σοβαροί, πιο ανθρώπινοι, πιο υπεύθυνοι. Βίντεο χωρίς προειδοποιήσεις, πτώματα, live αποκεφαλίσεις και βιασμοί, στις ειδήσεις των 14:00. Αλλάζω κανάλι και βλέπω ντοκιμαντέρ, παλιές σειρές. Και πάλι, στο επόμενο διάλειμμα τα κανάλια (δυστυχώς και τα κρατικά) διαφημίζουν την βία, το αίμα και τον πόνο που θα παίξουν και σε καλούν και εσένα. Γιατί όχι; Έχεις παίξει παιχνίδια που είσαι στρατιώτης και σκοτώνεις. Έχεις δει ταινίες με ωμή βία, συγνώμη, καλλιτεχνική άποψη της βίας. Έχεις δει ήδη τόση βία που έχεις πάθει ανοσία. ή την θες για να νιώσεις κάτι, να νιώσεις τυχερός, ζωντανός, να νιώσεις άνθρωπος.
Κλείνω την τηλεόραση και μπαίνω στο ίντερνετ. Ένα μικρό παιδί, σκεπασμένο με την κούκλα δίπλα του αναδημοσιεύεται κατά χιλιάδες. Και τα like βροχή. Πόνος σε αναπαραγωγή… Δεν γλιτώνω από πουθενά: αν δεν είναι στην τηλεόραση είναι στο ίντερνετ. αν δεν είναι στο ίντερνετ είναι στις συζητήσεις  με όλες τις αιματηρές λεπτομέρειες. Οι συζητήσεις μας έχουν περιοριστεί στον πόνο, στην απελπισία και όταν αυτά στερεύουν στην ζωή άλλων.
Οι γονείς ακόμη πιο πολύ παλεύουμε να μείνουμε αισιόδοξοι. Να μείνουμε ψύχραιμοι. Διότι τα παιδιά μπορεί να μην καταλαβαίνουν ακριβώς, αλλά αισθάνονται. Νιώθουν ότι κάτι δεν πάει καλά. Νιώθουν ότι κάτι γίνεται και δυστυχώς συχνά τα κάνουμε να αισθανθούν ότι ευθύνονται. «Τα παιδιά πρέπει να ξέρουν» λένε κάποιοι. Να ξέρουν, ίσως. Αλλά όχι να βλέπουν και να ακούν τόση βία. Διότι τότε ίσως θελήσουν να την επαναλάβουν. Και ξέρουν καλά πως μοιάζουν τα όπλα καθώς κυκλοφορούν πιστά αντίγραφα τους ως παιχνίδια χωρίς να προβληματίζεται κανείς. Οι «ειδικοί» ασχολούνται περισσότερο με την φυσική ανάγκη των παιδιών να κοιμούνται με τους γονείς τους και όχι με την τόση βία που βιώνουν μέσα από κάθε μέσο: τηλεόραση, μουσική, παιχνίδια, κλπ.

Πήρα τα παιδιά και πήγαμε μια βόλτα. Με το κεφάλι κάτω έβλεπα ράφια έχοντας το μωρό στο μάρσιπο και την μεγάλη να κρατάει το καρότσι. Απορροφημένη μέσα στις σκέψεις μου για όλα αυτά που βλέπω να γίνονται χωρίς να μπορώ να αντιδράσω με σταμάτησε μια e-φίλη. Δεν ξέρω καν αν έχουμε πιει καφέ μαζί, ούτε καν να έχουμε μιλήσει στο τηλέφωνο. Και όμως μιλήσαμε σαν φίλες από παλιά: λίγο γκρινιάξαμε, λίγο είπαμε τον καημό μας, λίγο τα νέα μας. Μέσα σε αυτά που είπε κάτι που με ξάφνιασε και με συγκίνησε ταυτόχρονα.
Την άλλη μέρα έμαθα το πιο δυσάρεστο γεγονός για μια φίλη. Για μια μαμά που γνώρισα πριν γίνουμε και οι 2 μαμάδες. Μόνο που εγώ θα ζήσω άλλη μια μέρα να μεγαλώνουν και να ανθίζουν τα παιδιά μου. Άλλη μια μέρα να οργανώνουμε δράσεις για τα παιδιά, να μιλάω με άλλες μητέρες, να ζωγραφίζω, να ράβω, να ζω. Και ήταν αυτή η μικρή φράση που είπε η e-φίλη που συνάντησα τυχαία ανάμεσα στα θλιβερά γεγονότα που με έκανε να χαμογελάσω πάλι.

Ίσως  η απελπισία μας κάνει να νιώθουμε όλα πιο έντονα. Ίσως όταν αισθανόμαστε ανήμποροι να είναι πιο εύκολο να δεχτούμε βοήθεια. Ίσως η καρδιά μας διψάει τόσο για λίγη αγάπη που γινόμαστε ρομαντικά αφελείς και ανόητα αισιόδοξοι. Ίσως… όχι ίσως. Σίγουρα κάτι πρέπει να κάνουμε. Ας γίνουμε εμείς η αγάπη, η αισιοδοξία και η δύναμη. στην οικογένεια μας, στους φίλους μας , στο περιβάλλον μας. Υπάρχουν τρόποι: μια γειτονιά οργανώνει παιχνίδια για τα παιδιά στην αλάνα που έχουν. κάποιοι οργανώνουν δράσεις για παιδιά. κάνουν μια βιβλιοθήκη.  οι γειτόνισσες συναντιούνται κάθε μέρα για καφέ. ένα χαμόγελο, μια φράση, μια πράξη.
Πέρυσι τέτοια εποχή, έγραφα πάλι για επαναστάσεις. Διότι αυτό χρειαζόμαστε: επανάσταση θετικών συναισθημάτων. επανάσταση αγάπης. επανάσταση ανθρωπιάς. Όλοι μπορούμε. Το ερώτημα είναι όμως: τολμάμε;

via: https://ajourneytoadream.blogspot.gr/2012/06/long-live-happiness-revolution.html

χειροποίητες απόκριες

Τι ωραία όταν πλησιάζουν οι απόκριες! Ειδικά αν είσαι παιδί! Ανυπομονείς να διαλέξεις τι να βάλεις, ανυπομονείς για τα μασκέ πάρτι/μπαλνταφάν ή όπως αλλιώς τα λένε, να ντυθείς στο σχολείο, να δεις τους συμμαθητές και φίλους σου. Υπέροχες μέρες ξενοιασιάς και παιχνιδιού!
Αν είσαι όμως γονιός, ξέρεις ότι δεν είναι όλα τόοοσο υπέροχα! Διότι μπορεί να θέλει το παιδί σου να ντυθεί υπερπαραγωγή. Ή μια στολή ενός χαρακτήρα που είναι επίκαιρος. Τότε σκέφτεσαι αφελώς «θα έχω επιλογές, θα είναι οικονομικό αφού θα το ζητάνε και άλλα παιδιά». Και πας στο κατάστημα με τα αποκριάτικα είδη. Και αυτομάτως μεταμορφώνεσαι σε ψάρι. Συγκεκριμένα σε χάνος, με ανοιχτό το στόμα και τα μάτια να κοιτάνε το κενό… Η στολή που βλέπεις κάνει 30€ χωρίς τα παραλειπόμενα. Και είναι σε μέγεθος που δεν ξέρεις αν του χρόνου θα τη φορέσει. Και μπορεί και να μην την θέλει. Και είναι τόσο λεπτό και πλαστικό το υλικό. Και θα την φορέσει 2-3 φορές το πολύ…
Οι επιλογές σου είναι οι εξής:
1. Την αγοράζεις. Σιγοκλαις από μέσα σου, ελπίζεις να μην σκιστεί στο πρώτο πάρτι και να θέλει να την φορέσει και στα επόμενα. (ναι, παίζει και αυτό το σενάριο…).
2. Ζητάς δανεική από άλλους γονείς. Το οποίο το θεωρώ πολύ πρακτικό! Πως έχουμε δανειστικές βιβλιοθήκες; Ε, θα ήταν πολύ χρήσιμο να υπήρχαν και χώροι δανεισμού παιδικών στολών!
3. Φτιάχνεις μόνος σου.
Αυτό θα το αναλύσω λίγο. Τι σημαίνει φτιάχνω μόνος μου αποκριάτικη παιδική στολή ή γενικά στολές; Αρχικά, σημαίνει πολύ έρευνα στο διαδίκτυο! Πως θα είναι η στολή, τι υλικό θα έχει, πως θα φτιαχτεί, κλπ. Να είναι καλά το pinterest αλλά και το google. Έπειτα, το διαφημίζεις λίγο… Που; στο παιδί φυσικά!
«Δες τι ωραία στολή! Θες να την φτιάξουμε;» Ειδικά αν δώσετε επιλογή στο παιδί μεταξύ 2-3 ιδεών, υλικών, κλπ θα χαρεί πολύ και θα αποδεχτεί με μεγάλο ενθουσιασμό την στολή! Και έπειτα αρχίζει το δύσκολο κομμάτι. Τα υλικά από που; αν δεν έχετε ιδέα από ράψιμο, γίνονται υπέροχες στολές με χαρτόνια και κυρίως με χαρτόκουτα που κρατάνε και πιο πολύ. Γκοφρέ, σπρέυ, μπογιά, ρολά χαρτιά, τέμπερες, αυτοκόλλητα, πηλό ή γύψο για λεπτομέρειες, αλευρόκολλα ή ατλακολ, κλπ και ξεκινάτε! Ξεκινήστε νωρίτερα. Πολύ νωρίτερα. Διότι υπάρχει πιθανότητα να μην πετύχει με την πρώτη….
Αν ξέρετε να ράβετε, ακόμη και χωρίς ραπτομηχανή, τότε δοκιμάστε το! Το συνολικό κόστος θα είναι σαφώς λιγότερο, η στολή θα είναι πιο ανθεκτική, και θα νιώθετε μεγάλη χαρά τόσο εσείς όσο και το παιδί σας που θα έχει μια μοναδική χειροποίητη στολή.

Φέτος λοιπόν, συζητώντας με μία μαμά για την στολή της κόρης της (τι άλλο από την Έλσα του Frozen;) είχαμε μια ιδέα: θα έφτιαχνε εκείνη το επάνω μέρος της στολής που ήξερε να πλέκει, και εγώ την φούστα που ξέρω να ράβω. Πήρα και ένα ύφασμα για την πίσω ουρά που έχει. Ταυτόχρονα, ρωτώντας τον γιο μας, προσπάθησα να τον πείσω να ντυθεί Κρίστοφ (πάλι χαρακτήρας από το Frozen). Ανένδοτος! Ήθελε πάλι πειρατής. Τότε, ζήτησα από μια άλλη μαμά, να φτιάξει μια κορώνα για την ΆνναΜαρία και ένα πλεκτό σκουφί για τον Ιωάννη. Γιατί δεν αγόρασα; διότι θα σπάσουν πολύ γρήγορα, θα χαθούν πολύ εύκολα, και μου αρέσει οι στολές και τα αξεσουάρ να μένουν! Ζήτησα από τον μπαμπά μας να φτιάξει ένα ξύλινο σπαθί, και του έραψα μια κόκκινη ζώνη με θήκη για το σπαθί. Το μόνο που πήραμε ήταν το μάτι (που βασικά είχα βαρεθεί να το φτιάξω) και ένα σκουλαρίκι.

Ήδη είμαστε στην 2η εβδομάδα που απολαμβάνουν τις στολές τους! Και μαζί και εγώ που ξέρω ότι όπως η στολή της τινκερμπελ που είχαμε ράψει πρόπερσι, έτσι και αυτές θα τις φοράνε στα παιχνίδια τους όλο το χρόνο!Αλλά και πέρυσι είχαμε ντυθεί οικογενειακά μάγειροι.Ενώ παλιότερα είχαμε ντυθεί λουλούδια, μέλισσα και μελισσοκόμος!

Και το πιο αναπάντεχα μοναδικό που συνέβηκε: την Τσικνοπέμπτη, στο Δημοτικό Σχολείο της ΆνναΜαρίας έκαναν οι μεγαλύτερες τάξεις διαγωνισμό αποκριάτικης στολής. Τα παιδιά ψήφισαν (ναι, τα παιδιά και αυτό έχει πολύ σημασία) ως καλύτερη στολή, την στολή που φτιάξαμε!!! Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο ευτυχισμένα έλαμπαν τα μάτια της και πόσο ψηλότερη ένιωσα!

Καλές απόκριες και τολμήστε να φτιάξετε μόνες σας τις στολές!

ΥΓ ντύθηκα και εγώ χιονάνθρωπος, με ποδιά άσπρη που έραψα μαύρα στρόγγυλα κομμάτια, μαύρα μικρότερα και άσπρα κουμπιά, καπέλο και μύτη κόκκινη σαν καρότο και φόρεσα ένα φουλάρι πάνω από την κοιλιά.  Αλλά απέφυγα τα ντοκουμέντα…

Οι δικές μας γιορτές

Αυτές οι γιορτές τα είχαν όλα: χαρές, λύπες, μαγεία, πραγματικότητα, κλπ.
Αρχικά υπήρξε μεγάααλη συζήτηση για το πότε να στολίσουμε το δέντρο. Ευτυχώς έχοντας παιδιά είναι εύκολο: «για τα παιδιά, για να χαρούν». Η αλήθεια όμως είναι ότι θέλουμε και οι ενήλικες μια δόση μαγείας. Μια αφορμή για χαμόγελο. Μια ωραία εικόνα. Ανάμεσα στους ΕΝΦΙΑ, στα τέλη κυκλοφορίας, και σε ένα κράτος που συνεχώς είναι αναξιόπιστο (τα τελευταία 20 χρόνια) να προσφέρει κάποια σταθερότητα και ασφάλεια, μερικά λαμπάκια και λίγη χρυσόσκονη μπορούν να κάνουν την διαφορά!
Ναι, στολίσαμε νωρίς. Πριν την εκνευριστική διαφήμιση του πολυκαταστήματος, που φέτος, παραδόξως ήταν το λιγότερο εκνευριστική από άλλες χρονιές. Φυσικά δεν στολίσαμε μονομιάς! Στολίσαμε το δέντρο και μετά κάθε μέρα βάζαμε ένα διακοσμητικό και την επόμενη το βγάζαμε για να βάλουμε μια κατασκευή των παιδιών!!!

Στολισμένο δέντρο από τα παιδιά και τα σημάδια του Αγίου Βασίλη που έφερε τα δώρα.

Συνέχεια είχαν οι γιορτές των παιδιών: αγγελάκια, χιονονιφάδες, χορευτικά, κάλαντα και χρυσόσκονη… πολύ χρυσόσκονη! Και έπειτα οι κατασκευές για τις νονές. Υπάρχει το έθιμο, ότι η νονά παίρνει δώρο στο βαφτησίμι, αλλά και το βαφτησίμι κάνει δώρο γλυκά στην νονά. Από όταν λίγο καταλάβαιναν, φτιάχνουμε μαζί κατασκευές τόσο για τις νονές, όσο και για τις δασκάλες. Το εύκολο είναι να αγόραζα κάτι, αλλά το μοναδικό είναι να το φτιάξουν τα παιδιά! Φέτος επέλεξαν και τα ίδια τι στολιδάκια θα φτιάξουν και έγραψαν μόνα τους τις κάρτες με τις ευχές, που για μένα ήταν από τις πιο συγκινητικές στιγμές!Κάλαντα είπαμε, αλλά σε λίγα σπίτια, διότι δεν πηγαίνουν ακόμη μόνα τους και είχε π
άρα πολύ κρύο. Ευτυχώς δεν λυπήθηκαν για αυτό, διότι τα έλεγαν από το καλοκαίρι. Και μετά γιορτές, επισκέψεις και πολύ παιχνίδι με τα δώρα από τους νονούς/νονές. Για εμάς, ο Άγιος Βασίλης, έρχεται την Πρωτοχρονιά. Είναι τόσο δύσκολο να κάνεις κάτι ενάντια στο μάρκετινγκ του SantaClaus, όμως βρήκαμε μια ιδέα που ταίριαξε πολύ ωραία: όσα παιδιά έχουν νονά/νονό παίρνουν δώρο από αυτούς τα Χριστούγεννα και από τον Άγιο Βασίλη την πρωτοχρονιά, ώστε να τα προλάβει όλα! Τους φάνηκε πολύ λογικό και έτσι περίμεναν με υπομονή την πρωτοχρονιά.

Ο χιονάνθρωπος με το λιγοστό χιόνι. Βάλαμε και καπέλο μετά την φωτογραφία.

Και ενώ λέγαμε ότι δεν θα δούμε χιόνι, χιόνισε 2 φορές, μια για λίγο μόνο που δεν το έστρωσε, ενώ μετά από 2 μέρες, ξαναχιόνισε και παίξαμε χιονοπόλεμο, αλλά λίγο διότι σύντομα πάγωσαν τα χέρια τους. Ο μπαμπάς μας έφτιαξε τον Ολαφ (χιονάνθρωπο που τον ονόμασαν έτσι από το Frozen) και συνεχίζουμε με εορταστική διάθεση μέχρι να ξεκινήσουν τα σχολεία. Κάτι που ειδικά ο μικρός το ζητάει κάθε μέρα πλέον: «μαμά,θέλω να πάω σχολείο !» και πάντα του απαντώ «και εγώ θέλω να πας σχολείο, αλλά περιμένουμε να ξεκινήσουν».

Δεν θα λυπηθώ που θα τελειώσουν οι γιορτές, ούτε που θα ξεστολίσουμε. Διότι το ότι πέρασαν οι γιορτές του Δεκεμβρίου σημαίνει κάτι υπέροχο: η Άνοιξη σιγά σιγά πλησιάζει!!!

ένας μη απολογισμός

Κάθε χρόνο, λίγες μέρες πριν και λίγες μέρες μετά γράφονται δεκάδες (μάλλον εκατοντάδες) άρθρα με παρόμοια θέματα: λίστες με ταινίες του χρόνου που πέρασε, λίστες με νέες που θα έρθουν. Λίστες με πολιτικά πρόσωπα, με σημαντικά γεγονότα, με ατυχήματα, με θαύματα, με ό,τι μπορεί να μετρηθεί και να συγκριθεί. Ως άνθρωποι  έχουμε ανάγκη τέτοιων μετρήσεων. Ορίζουμε τον εαυτό μας μέσω του χρόνου (ακόμη από τις εβδομάδες που είμαστε έμβρυα) και είναι σημαντικό για εμάς να κατανοούμε που ήμασταν, που είμαστε και που θα πάμε. Και τι καλύτερο από το μεγαλύτερο ορόσημο: την αλλαγή του χρόνου.

Δεν ξέρω αν θέλω όμως να κάνω απολογισμό για μια χρονιά που πέρασε. Ή να βάλω στόχους για αυτή που έρχεται. Είναι τόσο μεγάλο διάστημα ο ένας χρόνος. Εκτός αν π.χ.αγόρασα σπίτι την προηγούμενη χρονιά, οπότε θα είχε νόημα ο απολογισμός. Αλλά τώρα; Ίσως κάποιος να το έχει ανάγκη (όπως φαίνεται από τα άρθρα) αλλά εκτός από μετρήσεις, τι άλλο μπορεί να θεωρηθεί απολογισμός;

Να σκεφτώ λοιπόν τι έγινε όλη τη χρονιά…
Μμμ.. εδώ δεν μπορώ να σκεφτώ τι έγινε τον προηγούμενο μήνα…
Το να είσαι μητέρα, σου δίνει μια υπέροχη δυνατότητα: να κάνεις κάθε μέρα απολογισμό. Κυρίως διότι θα κάνεις κάτι που τελικά δεν θα σου αρέσει μέσα στην μέρα και έχεις απέναντι σου τους καλύτερους κριτές: τα παιδιά. Και αν δεν το κάνεις την μια μέρα, σίγουρα μέσα στην εβδομάδα βρίσκεις χρόνο να σκεφτείς, να αναρωτηθείς, να μετανιώσεις, ώστε να βρεις την ηρεμία να συνεχίσεις. Διότι αν τα αφήσεις να σε τρώνε, πολύ πιθανό να γίνουν χειρότερα, να είσαι εσύ χειρότερη.

Η κάθε χρονιά έχει από όλα: χαρές, λύπες, απογοήτευση, ελπίδα, και άλλα, σαν ένας κύκλος, μια διαδρομή που κάνεις κάθε μέρα και ενώ μοιάζει ίδια, κάθε μέρα συμβαίνει κάτι διαφορετικό. Ναι, πολύ πιθανό να κάνω τα ίδια λάθη. Ναι, ακόμη πιο πιθανό είναι, να τα σκεφτώ, να τα καταλάβω και να κάνω πάλι τα ίδια. Το μόνο που μου φαίνεται ως ο καλύτερος απολογισμός είναι το να αποδεχτώ με ηρεμία ότι το παρελθόν δεν αλλάζει. Ότι ακόμη και αυτά που με στεναχώρησαν, που τα βλέπω κάποιες φορές στον ύπνο μου, δεν αλλάζουν ότι έγιναν. Ότι ακόμη και όσους πλήγωσα δεν θα αλλάξει όσο και να προσπαθήσω να επανορθώσω. Είναι τόσο εύκολος ο απολογισμός όταν μετράς τραγούδια, ταινίες, αλλά είναι εξαιρετικά δύσκολο όταν μετράς συναισθήματα, ιδίως αυτά που εσύ προκάλεσες είτε λόγω χαρακτήρα, είτε λόγω αφέλειας, είτε λόγω αμέλειας. Κάθε ένας μας έχει έναν λόγο που κάνει ή δεν κάνει κάτι, όπως και κάθε τι που κάνουμε ή δεν κάνουμε επηρεάζει αρνητικά ή θετικά κάποιον άλλον γύρω μας.

Αφήνω, λοιπόν την χρονιά που πέρασε να γίνει ιστορία και συνεχίζω στην νέα χωρίς να τις συγκρίνω ή να τις μετρήσω αλλά με περισσότερη εμπειρία και καλύτερη αυτογνωσία. Και τι ευχές να δώσω; Να ευχηθώ για αγάπη γενικά και αόριστα;  Για ειρήνη από την άνεση του σπιτιού μου; Για υγεία που δεν είναι στο χέρι μου; Θα ευχηθώ μόνο για ένα πράγμα: να βρει ο καθένας μας μια πηγή δύναμης, έμπνευσης, έναν ή περισσότερους λόγους και αφορμές, ώστε να ζήσει αυτή τη χρονιά με τον μοναδικό του τρόπο!
Καλή χρονιά!

η γονική ευθύνη

Όσο μεγαλώνουν τα παιδιά, τόσο συναντώ διάφορες απόψεις περί γονικής ευθύνης.
Τόσο διαφορετικές που ενισχύει την άποψη μου ότι μόλις το παιδί μιας οικογένειας ξεκινάει νηπιαγωγείο θα πρέπει υποχρεωτικά ο γονέας να παρακολουθήσει σχολή γονέων. Υποχρεωτικά.

Συχνά ακούω το «θα γίνεις μαμά και θα καταλάβεις».
Έγινα. Και κατάλαβα πως τα τελευταία χρόνια έχει λίγο αλλοιωθεί η γονική ευθύνη. Τι είναι όμως η γονική ευθύνη και γιατί είναι σημαντική;
Αρχικά όταν γινόμαστε γονείς είναι σαν να συγκρουόμαστε με τον εαυτό μας. Μπορεί να ξέραμε ποιοι ήμασταν μέχρι τότε, όμως με τον ερχομό ενός παιδιού αυτό αλλάζει, μεταβάλλεται και από εγώ, γινόμαστε μαμά/μπαμπάς. Ένα από τα εκατοντάδες συναισθήματα που μας κατακλύζουν είναι το συναίσθημα της ευθύνης. Είμαστε υπεύθυνοι για αυτό το μωρό, να το φροντίσουμε, να το θρέψουμε, να είναι υγιές, κλπ. Τι γίνεται όμως με τα υπόλοιπα;

μερικά παραδείγματα:
Μια ομάδα στο διαδίκτυο (ποτέ πια μόνα) ενημερώνει και διεκδικεί το αυτονόητο: να είναι ο γονέας παρών σε κάθε ιατρική πράξη. Σε αιμοληψία, σε εξέταση, σε ράμματα, σε νοσηλεία, ακόμη και σε περίπτωση χειρουργείου να είναι στην αγκαλιά του μέχρι την νάρκωση και δίπλα του όταν ξυπνήσει. Με έχει σοκάρει το πόσοι γονείς δεν το έχουν σκεφτεί ποτέ αυτό. και ακόμη περισσότερο πόσοι το έχουν ζήσει: το παιδί να κλαίει και να το αφήνουν μόνο του.

Σε μια συζήτηση αναφέρθηκε ένα περιστατικό παιδεραστίας. Όλοι ζητούσαν την φωτογραφία του και το όνομα του δημοσίως. Σε αντίστοιχο περιστατικό που συνέβηκε και δημοσιοποιήθηκε το όνομα του, λόγω οτι αυτός είχε παιδιά, σύζυγο, γονείς, όλο το μίσος και τον ρατσισμό τον δέχτηκαν οι υπόλοιποι. Και στις 2 περιπτώσεις κανείς δεν ανέφερε την ευθύνη των γονέων. Σαφώς δεν είναι στο ίδιο ποσοστό, αλλά πως είναι δυνατόν να παρουσιάζουμε θύμα και τον ενήλικα που ήταν υπεύθυνος να προστατέψει το παιδί του και δεν το έκανε αποτελεσματικά; Ακόμη και σήμερα, στην εποχή της πληροφορίας, γονείς με παιδιά 7-8-9 ετών δεν τους έχουν μιλήσει ποτέ για τον κανόνα των εσωρούχων, δεν έχουν βρει τρόπο να διατηρούν μια επικοινωνία με το παιδί τους, βάζουν ακόμη υπολογιστή με πρόσβαση στο ιντερνετ (ή χειρότερα κινητό τηλέφωνο) στο δωμάτιο του παιδιού.

Το παιδί μου χτυπάει έναν συμμαθητή του. Πως θα το λύσω; θα προσβάλλω τον δάσκαλο και το άλλο παιδί ή θα προβληματιστώ που εγώ που ως γονέας δεν του έχω μάθει να χρησιμοποιεί άλλο τρόπο άμυνας, επικοινωνίας, κλπ; Είναι εύκολο να κατηγορήσω τον δάσκαλο ότι δεν το πρόσεξε αλλά είναι τελείως ειλικρινές; Και αντίθετα αν το παιδί το χτυπήσουν θα κατηγορήσω το άλλο παιδί, γονείς και δασκάλους, ή οι ενήλικες θα το συζητήσουμε ως ένα περιστατικό για προβληματισμό και ανάγκης για επικοινωνία και φροντίδα των παιδιών;

Το πιο εύκολο που μπορούμε να κάνουμε είναι να μεταθέσουμε την ευθύνη στους άλλους. Είτε αυτοί είναι ξένοι, είτε δάσκαλοι, είτε συγγενείς, είτε ο άλλος γονέας, είτε ακόμη και το παιδί μας (κάτι που είναι το χειρότερο, να κρεμάμε ταμπέλες στα παιδιά). Το πιο δύσκολο είναι να σκεφτούμε τις πράξεις μας και την συμπεριφορά μας, και ότι ίσως έχουμε και εμείς ευθύνη στο πως μεγαλώνουμε το παιδί μας.

Είναι η πιο δύσκολη δουλειά του γονέα διότι την ευθύνη που φαίνεται (ρούχα, καθαριότητα, σίτηση, κλπ) μπορούν να την κάνουν και άλλοι, αλλά τον χαρακτήρα και την συμπεριφορά του παιδιού την διαμορφώνουμε και εμείς, και πιστέψτε με, δεν είμαστε πάντα ούτε το πιο καλό παράδειγμα, ούτε το πιο σωστό. Πολλές φορές ούτε καν το πιο λογικό.

Δεν είναι ώρα αυτοτιμωρίας και αυτομαστιγώματος, αλλά σίγουρα μια ενδοσκόπηση και μια αυτοκριτική την χρειαζόμαστε όλοι!