Δεν σου αρέσει; Μην το λες!

– Δεν μου αρέσει αυτό.
– Μα γιατί δεν σου αρέσει; Είσαι λάθος. Δεν έχεις δίκιο. Μα, γιατί το είπες αυτό; Τα βλέπεις όπως τα θέλεις. Δεν ξέρεις για αυτό το λες. Τι θα πει δεν σου αρέσει; δεν γίνεται!

Πρόσφατα, υπήρξε μια έκφραση αρνητικής άποψης για κάτι απλό: έναν χώρο. Για τα δικά του δεδομένα, τις δικές του απαιτήσεις και βιώματα, δεν του άρεσε. Και αντί να υπάρξει μια συζήτηση του πως θα ήθελε να ήταν αλλιώς, ή απλώς να κατανοήσουν ότι έχει κάθε δικαίωμα να έχει αρνητική άποψη, βρέθηκε να αντιμετωπίζει επιθετικότητα.

Σε μια κοινωνία, που έχουμε θεσπίσει την ελευθερία της έκφρασης και του λόγου, δυσκολευόμαστε πολύ να διαχειριστούμε μια διαφορετική άποψη. Μας θυμώνει. Μας εξοργίζει. Μας κάνει να θέλουμε να μαλώσουμε. Τι μας δυσκολεύει τόσο να ακούσουμε μια διαφορετική άποψη ή ακόμη και μια κριτική;

Κάθε φορά που κάποιος εκφράζει μια άλλη άποψη από την δική μας, ή του συνόλου, πέφτουμε επάνω με πάθος να του αλλάξουμε γνώμη, να τον πείσουμε ότι κάνει λάθος, να τον απορρίψουμε. Μοιάζει η ικανότητα μας να ακούσουμε κάτι διαφορετικό, να προσπαθήσουμε να το κατανοήσουμε, να το επεξεργαστούμε και τέλος να το φιλτράρουμε μέσα από τα δικά μας βιώματα και απόψεις, να μην υπάρχει. Ή καλύτερα, να μην έχει καλλιεργηθεί.

Αυτή ακριβώς η νεοελληνική ασταθής συμπεριφορά, μας έχει κάνει να κάνουμε επαναστάσεις του καναπέ και του πληκτρολογίου. Και οδηγεί σε μια αποσιώπηση δεκάδων εγκλημάτων. Πόσες φορές πήγαμε να μιλήσουμε για κάτι και η απάντηση ήταν “μην το πεις, θα βρεις τον μπελά σου”. Ενώ πολλές φορές το να μιλήσουμε ανοιχτά και ειλικρινά μας έφερε σε θέση θύτη αντιμετωπίζοντας επιθέσεις και απειλές. Κρυφτήκαμε, σιωπήσαμε, σταματήσαμε να μας ενδιαφέρει.

Και σιγά σιγά, σταματήσαμε να έχουμε την δική μας άποψη, την δική μας φωνή.

Πριν ξεκινήσουμε να αποδεχόμαστε την διαφορετική άποψη και την κριτική ως αφορμή για προβληματισμό, χρειάζεται να απομυθοποιήσουμε εμάς. Μεγαλώσαμε σε μια κοινωνία που “το δικό μου το παιδί είναι το καλύτερο, το πιο τέλειο” και δεν μπορούμε να διακρίνουμε και να αγαπήσουμε τις ατέλειες μας, τα λάθη μας, τον εαυτό μας.

Ίσως τελικά, όλο αυτό είναι η αντίδρασή μας σε ένα φίλτρο τελειότητας που έχουμε βάλει στον καθρέφτη μας όταν κοιτάμε εμάς, και τον μεγεθυντικό φακό όταν κοιτάμε τους άλλους.

«η ωριμότητα μας θα κριθεί από το πόσο ικανοί είμαστε να συμφωνούμε ότι διαφωνούμε, και να συνεχίσουμε παρόλα αυτά να αγαπάμε ο ένας τον άλλον, να ενδιαφερόμαστε ο ένας για τον άλλον, να φροντίζουμε ο ένας τον άλλον, και αναζητούμε το καλύτερο στον άλλον»
Desmont Tutu

Advertisements

Πόσο γήιν@ς είσαι;

(το παρακάτω άρθρο, πρωτοδημοσιεύτηκε στο serrebrity.gr
http://www.serrebrity.gr/index.php/home-sweet-home/tips/510-2018-04-26-15-29-03)

Στις 22 Απριλίου γιορτάσαμε την μέρα της γης. Πολλά   ακούστηκαν για την συγκομιδή σκουπιδιών και την ανακύκλωση. Μήπως όμως αυτό είναι μόνο ένα μικρό μέρος της συνολικής εικόνας;

Πριν πολλά χρόνια αρχίσαμε να σκεφτόμαστε ότι ναι, μεν εξαιρετική η βιομηχανική επανάσταση, και όντως μας βοήθησε πολύ, αλλά λίγο έχουμε ξεφύγει. Λίγο, διότι ακόμη δεν πληρώνουμε για κάθε μας σκουπίδι, ούτε αναγκαζόμαστε να ζούμε με αυτά όπως γίνεται σε άλλες χώρες.
Για καιρό το μόνο που μας ένοιαζε ήταν να αγοράζουμε, να καταναλώνουμε. Και κάπου κάπου αρχίσαμε να σκεφτόμαστε “μα που πάνε όλα τα σκουπίδια”;
Εκεί, άρχισε το νέο κίνημα της ανακύκλωσης! Εξαιρετική η ανακύκλωση, μόνο που η ανακύκλωση δεν είναι από μόνη της λύση. Είναι μόνο ένα μικρό μέρος της και δεν είναι καν το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε, αν θέλουμε να ζούνε και τα παιδιά μας σε ένα κάπως καθαρό περιβάλλον.

Η αρχή για την προστασία του σπιτιού μας, είναι η μείωση της κατανάλωσης. Σε μια κοινωνία που ο καταναλωτισμός επιβάλλεται ως ο μόνος τρόπος έκφρασης και ζωής, η μείωση της κατανάλωσης μοιάζει ουτοπία. Ευτυχώς, υπάρχουν συγκάτοικοι μας που μας βοηθάνε, όπως η Sarah Lazarovic. Η Sarah Lazarovic (http://longliveirony.com/), η οποία έχει ασχοληθεί με την συμπεριφορική οικονομική και την βιωσιμότητα, δημιούργησε την ιεραρχία των αναγκών κατανάλωσης.

1. Χρησιμοποίησε ότι έχεις. Άνοιξε τα ντουλάπια, τις αποθήκες, τα σεντούκια,
   κοίτα κάτω από το κρεββάτι,  κλπ. Αν σε βολεύει κάνε μια λίστα του τι έχεις, ώστε αν χρειαστείς κάτι να δεις πρώτα αν το έχεις.
2. Δανείσου. Πριν μας πιάσει η μανία και έχουμε 8 κουβέρτες στο σπίτι σε περίπτωση που χρειαστούν, όταν είχαμε φιλοξενούμενο ζητούσαμε από τους γείτονες, φίλους, και άλλους, να μας δανείσουν.
3. Αντάλλαξε. Η ανταλλακτική οικονομία υπήρχε πάντοτε! Ανταλλαγές αγαθών, υπηρεσιών, χρόνου. Ένα κιβώτιο με φρούτα, ανταλλάσσεται με μάθημα ξένης γλώσσας, φύλαξη παιδιού με μια τσάντα που δεν φοράς πια, κλπ.
4. Thrift σημαίνει λιτότητα. Αλλά χρησιμοποιείται σαν όρος για να περιγράψει τα καταστήματα με μεταχειρισμένα είδη. Πλέον και στην Ελλάδα υπάρχουν καταστήματα που δέχονται και πουλάνε μεταχειρισμένα είδη. Μάλιστα, πραγματοποιούν και υπαίθριες αγορές-flea market με μεταχειρισμένα είδη, χειροποίητα, vintage και άλλα. Ένα παράδειγμα δείτε εδώ https://www.facebook.com/GreeceFleaMarket/
5. Φτιάξε. Στην εποχή του ίντερνετ και του youtube, με λίγο ψάξιμο, θα βρείτε πολλές ιδέες για να φτιάξετε μόνοι σας. Από κομπόστες, αποξηραμένα λαχανικά, ρούχα, αντικείμενα μέχρι και μεγάλες κατασκευές. Και μπορεί να μην είναι τέλειο, αλλά θα είναι το δικό σου και όπως ακριβώς σε βολεύει. Αν πάλι διστάζεις, αντάλλαξε με κάτι που έχεις, παράγεις, φτιάχνεις με έναν άλλο που ξέρει για να σε βοηθήσει.
6. Αγόρασε. Συνειδητά και με λίγη έρευνα αγοράς.  Αγόρασε με σκοπό την επαναχρησιμοποίηση τους, τις πρώτες ύλες και το πως θα πεταχτούν μετά. Αντί για ποτήρια μιας χρήσης πάρε ανοξείδωτα. Αντί για άπειρα πλαστικά μπουκάλια νερού, πάρε παγούρι. Αντί για πλαστικές οδοντόβουρτσες, πάρε ξύλινες. Και προτίμησε όσο γίνεται τοπικής παραγωγής, καθώς  όσο πιο μακριά παράγεται και διανέμεται ένα προϊόν, τόσο περισσότερο επιβαρύνει το περιβάλλον για την μεταφορά του.

“Αν μπορούσαμε να αλλάξουμε τον εαυτό μας,  θα μπορούσαν επίσης ν’ αλλάξουν κι οι τάσεις στον κόσμο. Όπως ένας άνθρωπος αλλάζει τη δική του φύση, το ίδιο αλλάζει και η συμπεριφορά του κόσμου απέναντί του… Δεν πρέπει να περιμένουμε να δούμε τι κάνουν οι άλλοι.”

Γκάντι.

Γίγαντας ή νάνος;

(αυτό είναι ένα παλιό άρθρο που είχε δημοσιευτεί σε άλλο blog)

Στην γλώσσα του διαδικτύου τα λένε troll*.
Στα παραμύθια είναι ο γίγαντας ή ο νάνος ή ο τρωγλοδύτης.
Πριν το διαδίκτυο ήταν αυτοί που πάντα γκρίνιαζαν στην παρέα, που πάντα έβρισκαν έναν λόγο για καβγά, που πάντα έβλεπαν το αρνητικό και είχαν έναν κακό λόγο για τον καθένα.
Πόσο κουραστικό μπορεί να είναι αυτό;
Ειδικά όταν σε ένα γενικό κλίμα ελαφρώς γκρι και απαισιόδοξο, έχεις και τα ψυχολογικά του καθενός! Γράφεις κάτι, μια σκέψη, μια πράξη, οτιδήποτε, και αρχίζει ο άλλος να γράφει με τόση κακία που σε κάνει να θες να ορμήξεις στην οθόνη.

Όλοι έχουμε πέσει θύμα ενός troll. Είτε στον προσωπικό μας τοίχο στο fb, είτε σε προσωπικά μηνύματα, είτε με σχόλια σε κάθε ανάρτηση μας, ακόμη και με αναρτήσεις που περιγράφουν ακριβώς εμάς.
Το πως θα αντιμετωπίσουμε τα troll εξαρτάται:
-από το ποιος έχει τέτοια συμπεριφορά. Συχνά είναι γνωστοί μας, ακόμη και φίλοι μας. Το θετικό όταν μεγαλώνεις είναι ότι ξεχωρίζεις και βλέπεις πιο καθαρά τους γύρω σου. Μπορεί να είναι πιο δύσκολο να εμπιστευτείς και να κάνεις φιλίες, αλλά πιο εύκολα μπορείς απλώς να κάνεις delete.
-από το πως είμαστε εμείς. Αν αυτή συμπεριφορά γίνει όταν έχουμε τις μαύρες μας πολύ πιθανό να ανταποδώσουμε αυτή την συμπεριφορά.
-από το ποιο θέμα αφορά. Αν αφορά κάτι μακρινό από εμάς, αδιαφορούμε εύκολα. Αν είναι όμως κάτι που είμαστε ιδιαίτερα ευαίσθητοι, δεν είναι πάντα εύκολο να μείνουμε ήρεμοι.
-από το που γίνεται. Αν είναι στο προσωπικό μας προφίλ, αν είναι σε μια ομάδα, κλπ. Μην ξεχνάμε όμως ότι όπου και να γίνεται τα γραπτά μένουν. Ειδικά στο διαδίκτυο!

Κάθε φορά που διαβάζουμε κάτι που μας ενοχλεί ας θυμόμαστε ότι ο καθένας είναι ελεύθερος να γράφει ό,τι θέλει. Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι είναι αλήθεια, ότι συμφωνούμε, ότι έχει καλό σκοπό, ότι όσοι το δουν συμφωνούν ή ότι πρέπει να το διαβάσουμε.
Το ίδιο ισχύει και με την γνώμη του καθενός. Όλοι έχουν μια γνώμη ακόμη και για αυτά που θεωρούμε ότι δεν θα έπρεπε να έχουν.
Όλοι είμαστε διαφορετικοί.
Αυτός που έχει τέτοια συμπεριφορά συνήθως έχει τα δικά του, ίσως μεγαλύτερα, θέματα να λύσει και να ξεσπάει ή να βρίσκει απασχόληση σε θέματα άλλων.
Και τέλος όλα είναι θέμα επιλογών.
Μπορεί ο άλλος να θέλει να είναι ο Γκρινιάρης νάνος, ας μην τον κάνουμε Γίγαντα.

Don’t feed the trolls
(εκνευρίζονται περισσότερο και σκάνε σαν σαπουνόφουσκες)

*https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CF%81%CE%BF%CE%BB_(%CE%94%CE%B9%CE%B1%CE%B4%CE%AF%CE%BA%CF%84%CF%85%CE%BF)

 

elis made it

Πριν περίπου 4 χρόνια, το 2013, σε κάποιο καφέ αναφερθήκαμε στην ραπτική. Συζήτηση στην συζήτηση, μια άγνωστη μέχρι τότε κοπέλα, προσφέρθηκε να μας μάθει μερικά βασικά πράγματα. Αυτή δεν ήταν η πρώτη μου επαφή με την ραπτική.

Η πρώτη φορά που είδα ραπτική ήταν στο σπίτι μου ως παιδί. Θυμάμαι αμυδρά να ράβει η μητέρα μου κάτι αρκουδάκια και αποκριάτικες στολές. Σύντομα όμως σταμάτησε και απλώς την έβλεπα σε ένα κουτί στην άκρη του δωματίου. Αργότερα, ως μαθήτρια στην Αμερικανική Γεωργική Σχολή (Λύκειο) διδάχτηκα ραπτική στο χέρι και λίγο στην μηχανή. Και υφαντική αλλά αυτό είναι άλλο κεφάλαιο και άλλο άρθρο 🙂
Τελικά, οι συνθήκες με έφεραν να έχω την πεθερά μου που ράβει. Πολύ. Όχι τα απλά: σεντόνια, φούστες, κλπ, αλλά σακάκια, φορέματα, κλπ. Τα περισσότερα από έτοιμα πατρόν όμως εξαιρετικά. Από τα αγαπημένα μου ρούχα είναι αυτά που μου έχει ράψει. Διότι δεν είναι μόνο ένα μοναδικό κομμάτι, αλλά το είδα να δημιουργείται από ένα κομμάτι ύφασμα, κλωστή και αγάπη.

‘Έτσι όταν υπήρξε η ευκαιρία αυτή, συναντηθήκαμε 3-4 φίλες και μάθαμε τα βασικά της ραπτικής. Από τότε, έχουν περάσει 4 χρόνια, ένα ακόμη παιδί στην οικογένεια και μια νέα ραπτομηχανή! Δεν σας κρύβω ότι είμαι πολύ πολύ διστακτική στο να εκτίθεμαι. Και μπορεί το να γράφω εδώ να τίθεμαι στην κριτική του καθενός, το να φτιάξω όμως κάτι για κάποιον με τρομοκρατεί. Πάντα είχα αυτό το άγχος: τι θα πουν, θα τους αρέσει, και αν δεν τους αρέσει; Θα περίμενε κάποιος μετά από τόσο καιρό με την ενασχόλησή μου με χειροποίητες δημιουργίες (αγιογραφία) να είχα ξεπεράσει το άγχος. Λένε όμως, ότι όλα θέλουν την κατάλληλη στιγμή, το σωστό timing, την ωρίμανση των κατάλληλων συνθηκών.

Με μεγάλη μου χαρά (και πολύ άγχος) σας παρουσιάσω το ηλεκτρονικό μου κατάστημα στην παγκόσμια πλατφόρμα του etsy elismadeit. Εκεί θα βρείτε δημιουργίες που χρησιμοποιώ και εγώ: υφασμάτινα τσαντάκια, επαναχρησιμοποιούμενα καλύμματα τροφίμων από κερί μέλισσας,  υφασμάτινες σερβιέτες, και άλλα. Κάθε δεύτερη εβδομάδα του μήνα θα προσθέτω νέες δημιουργίες όπως αυτά που ήδη ετοιμάζω: επαναχρησιμοποιούμενα καλύμματα τροφίμων από κερί σόγιας (επιλογή vegan), νέα σχέδια σε υφασμάτινες σερβιέτες, υφασμάτινες τσάντες για έξοδο αλλά και για ψώνια, και άλλα. Μη διστάσετε να μου γράψετε ένα καλό λόγο και να μου προτείνετε ιδέες που θα θέλατε να δείτε. Καλοδεχούμενες και οι παρατηρήσεις σας που θα γίνουν κίνητρο να βελτιώσω/αλλάξω (ή όχι) τις δημιουργίες.

Κατάλληλη στιγμή, σωστό timing, κατάλληλες συνθήκες αλλά το κυριότερο άνθρωποι που πιστεύουν σε σένα και σε παρακινούν. Κάθε ένας είτε λίγο, είτε πολύ, με ένα λόγο, μια κίνηση, ένα χαμόγελο ήταν και είναι η έμπνευση και η κινητήριος δύναμη.

 

Παναγιώτη, Μαρία, Βίκυ, Νατάσα,  σας ευχαριστώ πολύ για το σπρώξιμο!

 

 

 

 

παιδικά ρούχα VS παιδικά ρούχα

Υπάρχουν παιδικά ρούχα; ναι, ναι, το ξέρω ότι υπάρχουν καταστήματα με ρούχα που απευθύνονται σε ανήλικους, αλλά υπάρχουν παιδικά ρούχα;
Εχθές πήγα να αγοράσω παιδικά ρούχα. Όπως ξέρετε τα παιδιά μεγαλώνουν. Και μαζί μεγαλώνουν νούμερα παπουτσιών, κονταίνουν φόρμες, στενεύουν μπλουζάκια με ρυθμό ανά εξάμηνο ή ακόμη και ανά τρίμηνο. Έτσι πήγα να αγοράσω δυο βερμούδες, παντελόνια δηλαδή πιο πάνω από το γόνατο.

Τα παιδικά ρούχα καλύπτουν πρώτα το σημαντικότερο: να είναι ζεστά ή δροσερά. Εκτός από αυτό όμως, τι σκοπό έχουν τα παιδικά ρούχα;
Ωωω, μην απαντήσετε αμέσως… σκεφτείτε το καλά.
Αν η απάντηση είναι μόνο «όμορφα» τότε μάλλον δεν σκεφτήκατε τα παιδιά αλλά ενήλικες. Τα παιδικά ρούχα, είναι ρούχα για παιχνίδι. ΓΙΑ ΠΑΙΧΝΊΔΙ. Άρα πρέπει να είναι κυρίως άνετα. Τα παιδιά θέλουν να παίζουν, όχι να βγαίνουν για καφέ στην αγορά. Θέλουν να κινούνται συνέχεια! Μπορεί να είναι και όμορφα αρκεί να είναι άνετα και ασφαλή για παιχνίδι.

Καταλαβαίνω ότι πολλοί παράγοντες μας έχουν κάνει, να κάνουμε μικρομέγαλα τα παιδιά. Να θέλουμε να είναι μικροί ενήλικες. Ενήλικες εγκλωβισμένοι σε σώματα παιδιών. Μικρογραφίες του εαυτού μας. Πως γίνεται να παλεύουμε να αλλάξουμε τον κόσμο, να κάνουμε τις κόρες μας να είναι δυνατές, να μην αφήνουν να τις καθορίζουν από το φύλο, και τους γιους μας να φέρονται στις κόρες μας ως ίσους και ταυτόχρονα να τα ντύνουμε κοριτσίστικα και αγορίστικα, και όχι παιδικά; Τι είναι αυτό που μας κάνει να αποδεχόμαστε μια αγορά παιδικών ρούχων επικεντρωμένη στο sexy κορίτσι και το δραστήριο αγόρι;

Εχθές πήγα να αγοράσω παιδικά ρούχα. Πήγα στην χωριστή ενότητα για αγόρια και ήταν κυρίως βερμούδες, τζιν, φόρμες, μπλουζάκια, πουκάμισα και φούτερ. Πολλά μονόχρωμα, άνετα, μαλακά. Ελάχιστα πολύχρωμα, με σχέδια κλπ. Πήρα μια βερμούδα όπως της φωτογραφίας, και έπειτα πήγα στην ενότητα για τα κορίτσια. Μπλουζάκια στενά (γιατί να είναι άνετα;) και κοντά, σορτσάκια όπως της φωτογραφίας, κολάν, φορέματα, φούστες, παντελόνια κολάν. Ελάχιστα μονόχρωμα, και ελάχιστα άνετα.

 

 

 

-Συγνώμη, μήπως έχετε σορτσάκια για κορίτσια;
-Ναι, φυσικά, εδώ. (μου δείχνει σορτσάκια όπως το κίτρινο)
-Ναι, είναι πολύ κοντά, τα θέλουμε για παιχνίδι.
-Αυτά είναι. Έχουμε μετά κολάν.
-Τα κολάν είναι στενά και είναι μακριά.
-Βερμούδες όπως αυτή έχετε; (και τις δείχνω το πράσινο από το τμήμα των αγοριών)
-Εεεε… όχι.
Πήγα στο αγορίστικο τμήμα και πήρα μια βερμούδα για παιχνίδι. Όχι για αγόρι, ή για κορίτσι, αλλά για ένα παιδί που θέλει να παίξει στα χώματα, να κάνει ποδήλατο, να κάνει τσουλήθρα, να τρέξει.

Ως ενήλικες συζητάμε και διεκδικούμε την ελευθερία να επιλέγουμε το τι θα φορέσουμε και αυτό να μην μας καθορίζει.Προβληματιζόμαστε από τις διακρίσεις μεταξύ γυναικών και αντρών, παλεύουμε να πεταχτούν οι ταμπέλες που αφορούν το φύλο χωρίζοντας σε κατηγορίες: γυναίκες για σεξ, σπίτι, χαζές (αλλιώς αν κάτι δεν ισχύει απο αυτά κακοχαρακτηρίζονται) και άντρες για δουλειά, ανέκφραστοι, δυνατοί (αλλιώς αν κάτι δεν ισχύει δεν ισχύει από αυτά κακοχαρακτηρίζονται) και ταυτόχρονα αφήνουμε τις εταιρίες να βάζουν ταμπέλες στα παιδιά μας.

Τα παιδικά ρούχα είναι για παιδιά. Και τα παιδιά παίζουν με άνετα, όμορφα και πολύχρωμα ρούχα για παιχνίδι.

Αποφάσεις απλές

Πολλές σκέψεις ήθελα να γράψω τον τελευταίο χρόνο. Θεώρησα ότι θα ήταν ίσως χωρίς νόημα. Χιλιάδες/εκατομμύρια μάλλον, blog με διάφορες θεματολογίες, κλπ. Ποιος θα κάτσει να διαβάσει ένα ιστολόγιο με σκέψεις και όχι με πχ προβολή προϊόντων, συνταγές, συμβουλές, κλπ; Τις τελευταίες μέρες όμως σκέφτομαι ότι το να μοιράζεσαι δεν το κάνεις για τους άλλους. Αλλά για σένα. Ακούγεται εγωιστικό, ε; Ίσως. Κάθε τι, μεγάλο ή μικρό που προσφέρουμε σε κάποιον άλλον, παίρνουμε και εμείς.  Και δίνοντας αδειάζουμε. Κάνουμε χώρο για κάτι άλλο ή απλώς φως και χαρά.

Grenfell Tower. Κοιμάσαι ή βλέπεις μια ταινία με τον σύντροφό σου. Τα παιδιά κοιμούνται. Και ξαφνικά μυρίζεις καπνό. Πόσα δευτερόλεπτα περνάνε για να σκεφτείς τι πρέπει να κάνεις; Τι προλαβαίνεις να κάνεις; Τι κάνεις;

Πριν από 20 χρόνια, κυκλοφόρησε η ταινία «Τιτανικός». Την είδα 2 φορές. Μετρημένες. Την πρώτη στο σινεμά που έκλαιγα για περίπου 2 ώρες και μια ακόμη φορά στην τηλεόραση, επίσης έκλαιγα. Από τότε δεν την είδα ξανά. Και ενώ σχετικά αντέχω να βλέπω κάποια δράματα (όχι πολλά, λίγο CSI, κλπ) 2 σκηνές δεν μπορώ να ξεχάσω και είναι ο κύριος λόγος που δεν την έχω ξαναδεί: το ζευγάρι που ήταν αγκαλιασμένοι ενώ ανέβαινε το νερό και την μαμά να κοιμίζει τα παιδιά της περιμένοντας το τέλος.

Τι να σκέφτηκαν οι γονείς που ζούσαν στο Grenfell Tower μόλις μύρισαν καπνό; Να σώσω τα παιδιά. Μητέρες πέταξαν τα παιδιά από τον 6ο, 9ο και ίσως πιο ψηλό όροφο για να τα σώσουν. Τα έστειλαν να πάνε με όσους κατέβαιναν τις σκάλες πιο γρήγορα, που είχαν ακόμη αντοχές και ανάσες να αντέξουν. Πόσοι όμως θα κατάλαβαν ότι δεν υπάρχει ελπίδα; Θα πήραν τα παιδιά αγκαλιά, θα τα νανούρισαν και θα τα κράτησαν σφιχτά μέχρι να κοιμηθούν (από τον καπνό). Για εκείνες τις ώρες θα σκεφτόταν μόνο τις υπέροχες στιγμές και θα προσεύχονταν να υπάρχει ζωή πέρα από το θάνατο ώστε να συνεχίσουν να είναι μαζί.

Πόσες φορές μαλώνουμε με τα παιδιά; στεναχωριόμαστε για πράγματα που μοιάζουν σημαντικά; Πόσο αξίζουν τελικά; Αν ήμασταν ένοικοι στο Grenfell Tower θα σκεφτόμασταν μόνο να αγκαλιαστούμε, να γελάσουμε, να δημιουργήσουμε, να έχουμε ελπίδα και να δεχόμαστε τα πράγματα όπως είναι και όσο μπορούμε να τα αλλάξουμε θετικά.

Εύχομαι όλοι να έχουμε να παίρνουμε αποφάσεις, σχετικές με τα παιδιά, απλές: για τα σχολεία, τις δραστηριότητες, κλπ. Και να τα αγκαλιάζουμε πολύ πολύ συχνά και σφιχτά.

τολμάμε;

Κάποιες μέρες είναι πιο μαύρες από άλλες.
Είναι οι μέρες που αφήνω να με καταβάλουν τα γεγονότα. Τουρκία, Νίκαια και πάλι Τουρκία. Και αυτά που ήδη συνηθίσαμε: πείνα, φτώχεια, εξαθλίωση…
Έπρεπε να μην δω ειδήσεις. Κάπου εκεί νομίζω ότι κάνω το λάθος. Θεωρώ ότι οι δημοσιογράφοι θα έχουν γίνει πιο σοβαροί, πιο ανθρώπινοι, πιο υπεύθυνοι. Βίντεο χωρίς προειδοποιήσεις, πτώματα, live αποκεφαλίσεις και βιασμοί, στις ειδήσεις των 14:00. Αλλάζω κανάλι και βλέπω ντοκιμαντέρ, παλιές σειρές. Και πάλι, στο επόμενο διάλειμμα τα κανάλια (δυστυχώς και τα κρατικά) διαφημίζουν την βία, το αίμα και τον πόνο που θα παίξουν και σε καλούν και εσένα. Γιατί όχι; Έχεις παίξει παιχνίδια που είσαι στρατιώτης και σκοτώνεις. Έχεις δει ταινίες με ωμή βία, συγνώμη, καλλιτεχνική άποψη της βίας. Έχεις δει ήδη τόση βία που έχεις πάθει ανοσία. ή την θες για να νιώσεις κάτι, να νιώσεις τυχερός, ζωντανός, να νιώσεις άνθρωπος.
Κλείνω την τηλεόραση και μπαίνω στο ίντερνετ. Ένα μικρό παιδί, σκεπασμένο με την κούκλα δίπλα του αναδημοσιεύεται κατά χιλιάδες. Και τα like βροχή. Πόνος σε αναπαραγωγή… Δεν γλιτώνω από πουθενά: αν δεν είναι στην τηλεόραση είναι στο ίντερνετ. αν δεν είναι στο ίντερνετ είναι στις συζητήσεις  με όλες τις αιματηρές λεπτομέρειες. Οι συζητήσεις μας έχουν περιοριστεί στον πόνο, στην απελπισία και όταν αυτά στερεύουν στην ζωή άλλων.
Οι γονείς ακόμη πιο πολύ παλεύουμε να μείνουμε αισιόδοξοι. Να μείνουμε ψύχραιμοι. Διότι τα παιδιά μπορεί να μην καταλαβαίνουν ακριβώς, αλλά αισθάνονται. Νιώθουν ότι κάτι δεν πάει καλά. Νιώθουν ότι κάτι γίνεται και δυστυχώς συχνά τα κάνουμε να αισθανθούν ότι ευθύνονται. «Τα παιδιά πρέπει να ξέρουν» λένε κάποιοι. Να ξέρουν, ίσως. Αλλά όχι να βλέπουν και να ακούν τόση βία. Διότι τότε ίσως θελήσουν να την επαναλάβουν. Και ξέρουν καλά πως μοιάζουν τα όπλα καθώς κυκλοφορούν πιστά αντίγραφα τους ως παιχνίδια χωρίς να προβληματίζεται κανείς. Οι «ειδικοί» ασχολούνται περισσότερο με την φυσική ανάγκη των παιδιών να κοιμούνται με τους γονείς τους και όχι με την τόση βία που βιώνουν μέσα από κάθε μέσο: τηλεόραση, μουσική, παιχνίδια, κλπ.

Πήρα τα παιδιά και πήγαμε μια βόλτα. Με το κεφάλι κάτω έβλεπα ράφια έχοντας το μωρό στο μάρσιπο και την μεγάλη να κρατάει το καρότσι. Απορροφημένη μέσα στις σκέψεις μου για όλα αυτά που βλέπω να γίνονται χωρίς να μπορώ να αντιδράσω με σταμάτησε μια e-φίλη. Δεν ξέρω καν αν έχουμε πιει καφέ μαζί, ούτε καν να έχουμε μιλήσει στο τηλέφωνο. Και όμως μιλήσαμε σαν φίλες από παλιά: λίγο γκρινιάξαμε, λίγο είπαμε τον καημό μας, λίγο τα νέα μας. Μέσα σε αυτά που είπε κάτι που με ξάφνιασε και με συγκίνησε ταυτόχρονα.
Την άλλη μέρα έμαθα το πιο δυσάρεστο γεγονός για μια φίλη. Για μια μαμά που γνώρισα πριν γίνουμε και οι 2 μαμάδες. Μόνο που εγώ θα ζήσω άλλη μια μέρα να μεγαλώνουν και να ανθίζουν τα παιδιά μου. Άλλη μια μέρα να οργανώνουμε δράσεις για τα παιδιά, να μιλάω με άλλες μητέρες, να ζωγραφίζω, να ράβω, να ζω. Και ήταν αυτή η μικρή φράση που είπε η e-φίλη που συνάντησα τυχαία ανάμεσα στα θλιβερά γεγονότα που με έκανε να χαμογελάσω πάλι.

Ίσως  η απελπισία μας κάνει να νιώθουμε όλα πιο έντονα. Ίσως όταν αισθανόμαστε ανήμποροι να είναι πιο εύκολο να δεχτούμε βοήθεια. Ίσως η καρδιά μας διψάει τόσο για λίγη αγάπη που γινόμαστε ρομαντικά αφελείς και ανόητα αισιόδοξοι. Ίσως… όχι ίσως. Σίγουρα κάτι πρέπει να κάνουμε. Ας γίνουμε εμείς η αγάπη, η αισιοδοξία και η δύναμη. στην οικογένεια μας, στους φίλους μας , στο περιβάλλον μας. Υπάρχουν τρόποι: μια γειτονιά οργανώνει παιχνίδια για τα παιδιά στην αλάνα που έχουν. κάποιοι οργανώνουν δράσεις για παιδιά. κάνουν μια βιβλιοθήκη.  οι γειτόνισσες συναντιούνται κάθε μέρα για καφέ. ένα χαμόγελο, μια φράση, μια πράξη.
Πέρυσι τέτοια εποχή, έγραφα πάλι για επαναστάσεις. Διότι αυτό χρειαζόμαστε: επανάσταση θετικών συναισθημάτων. επανάσταση αγάπης. επανάσταση ανθρωπιάς. Όλοι μπορούμε. Το ερώτημα είναι όμως: τολμάμε;

via: https://ajourneytoadream.blogspot.gr/2012/06/long-live-happiness-revolution.html