«Δεν άλλαξες» μου είπε. «Συνεχίζεις να αλλάζεις». Και πόσο δίκιο είχε.
Είναι σχεδόν ένας χρόνος που έχω να γράψω.
Από τότε μέχρι σήμερα πολλά έχουν αλλάξει. Και μακάρι να αλλάζουν τα πράγματα μια φορά στην ζωή μας και μετά να μένουν όπως είναι. Όμως τίποτα δεν αλλάζει και σταματά. Το μόνο τέλος στον δρόμο της ζωής μας είναι ο θάνατος. Όλα τα άλλα είναι μια συνεχή αλλαγή: κατευθύνσεων, οπτικής, απόψεων, σχέσεων, συναισθημάτων, αποφάσεων.
Το να παραδεχτούμε ότι αλλάζουμε πολλές φορέςτο νιώθουμε σαν ήττα. Ότι χάνουμε. Ότι δεν μπορούμε να ελέγξουμε την ζωή μας. Μεγαλώσαμε μέσα σε ένα περιβάλλον όπου το στάσιμο και το σταθερό είναι αρετές. Κι όμως, η ζωή δεν είναι έτσι. Κάθε μέρα καλούμαστε να αποφασίσουμε για μικρά ή μεγάλα θέματα που μας βοηθάνε είτε να μένουμε στο μονοπάτι που επιλέξαμε, είτε να κάνουμε τις απαραίτητες μικροαλλαγές αλλαγές για να συνεχίσουμε.
Αλλάζοντας όμως υπάρχει ο φόβος. Ο φόβος της αποδοχής των αλλαγών. Και εκεί είναι το δυσκολότερο ερώτημα: πως να συνεχίζω να αλλάζω και οι γύρω μου να συνεχίζουν να με αποδέχονται, να τους αρέσω, να με αγαπούν;
Απάντηση δεν έχω.
Διότι η αλλαγή είναι μια αλληλεπίδραση. Μια φυσική σχέση δράσης-αντίδρασης είτε στις σχέσεις μας με άλλους, είτε με εξωγενείς παράγοντες που έτυχαν, είτε στην σχέση με τον εαυτό μας. Κάθε αλλαγή θα επηρεάζει, ή μάλλον καλύτερα θα δοκιμάσει την σχέση, θα την ξεγυμνώσει και θα την ντύσει με νέα ρούχα.
Όταν σταμάτησα να φοβάμαι την αλλαγή, άρχισα να με αγαπώ περισσότερο, να με μαθαίνω καλύτερα και να είμαι πιο ευτυχισμένη. Και συνεχίζω να αλλάζω. Κι ας απογοητεύονται άνθρωποι γύρω μου. Παίρνω δύναμη από όσους χαίρονται για μένα και με κοιτάνε με μάτια γεμάτα σπίθες.
«Μεταβάλλον αναπαύεται.»
Στην αλλαγή βρίσκουν τα πράγματα ανάπαυση.
Ηράκλειτος, 544-484 π.Χ., Ίων φιλόσοφος